Porijeklom je iz pečalbarske porodice. Pored osnovne škole, završio je sa odličnim uspehom građansku školu u Resnu i trgovačku akademiju u Bitolju. Kao srednjoškolac isticao se naprednim stavom. Godine 1937. postao je član novoformirane skojevske grupe u školi. U njoj je bio jedan od najaktivnijih članova na raznim zadacima počev od sakupljanja «Crvene pomoći» pa do rada u đačkoj literarnoj družini.

Po završetku trgovačke akademije došao je (1939. godine) u Beograd i upisao se na Ekonomsku komercijalnu visoku školu; tu je postao član Komunističke partije. Zbog teškog materijalnog stanja nije mogao duže da ostane u Beogradu, napustio je studije i ubrzo se vratio u svoj rodni kraj, u Bolno.

Postao je član Sreskog komiteta Partije u Resnu i radio na podizanju političke svesti radnika i seljaka toga kraja. Zbog revolucionarnog rada bio je uhapšen; proveo je godinu dana u zatvoru na Adi Ciganliji kraj Beograda. Novembra 1940. godine vratio se iz zatvora u Resen i nastavio rad na stvaranju i jačanju partiskih organizacija.

Posle okupacije zemije, partiska organizacija Resenskog sreza, čiji je sekretar bio Mite, bez kolebanja je prihvatila liniju CK KPJ o potrebi oružane borbe, osuđujući izdajnički stav tadašnjeg sekretara Pokrajinskog komiteta KPJ za Makedoniju Šarla. Marta 1942. godine bugarska policija ga je uhapsila. Nije ništa priznao i posle 10 dana bio je pušten. I dalje je nastavio stari posao oko formiranja odreda «Damjan Gruev».

Još kao srednjoškolac pisao je pjesme, pa je to i sada činio, posvečujući ih odredu i borbi za oslobođenje.

Septembra 1942 godine, poslije provale partiske organizacije u Resnu, bilo je blokirano njegovo rodno selo Bolno. Nije želio da dopusti da ga uhvate živog - odmah je stupio u borbu. Ali, pri pokušaju da se borbom probije kroz blokadu poginuo je zajedno sa svojim drugom, narodnim herojem Stifom Naumovim  septembra 1942. u Bolnom.

Rodjena 22.12.1922.u Bitolju.

Od 1938. do 1941. godine radila je u Beogradu, kada se prije okupacije zemlje vraća u Bitolj. Do aprila 1943. godine bila je jedna od najboljih bitoljskih ilegalaca, a tada odlazi u partizane i pristupa bitoljskom odredu Goce Delcev, a malo kasnije stupa u Trecu kumanovsku brigadu. Svoju hrabrost je najvise istakla u borbama koje su se vodile kod Fustana, Tusina i Kozufa.

Pocetkom 1944. godine prelazi u Sedmu brigadu i neposredno poslije toga i gine na Kajmakcalanu u borbi sa Bugarima.

Za narodnog heroja proglasena 11. oktobra 1953. godine.

Žarko Zrenjanin Uča (11. septembar 1902 — 4. novembar 1942) je bio jugoslovenski partizan, koji je proglašen za narodnog heroja.

Žarko Zrenjanin je rođen 11. septembra 1902. u selu Izbištu kod Vršca. Potiče iz siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu učio je u Vršcu, a gimnaziju u Segedinu, Beloj Crkvi i Pančevu. Završio je učiteljsku školu u Somboru 1923. godine. Još kao đak Učiteljske škole u Somboru prišao je revolucionarnom omladinskom pokretu.

Od 1923. do 1926. bio je učitelj u selu Kanatlarci, u prilepskom srez Tu je, 1926, prvi put došao u sukob s predstavnicima vlasti zbog svojih shvatanja. Zbog toga je nekoliko puta hapšen. U julu 1926. premešten je u rodno Izbište. Ovde je organizovao analfabetske kurseve i otvorio narodni univerzitet, osnovao u selima narodne biblioteke i čitaonice. Sarađivao je u prosvetnim i pedagoškim časopisima i politički delovao, preko učiteljskog društva belocrkvanskog sreza, čiji je predsednik bio više godina.

Član je KPJ od 1927, kada je i osnovao prvu partijsku ćeliju u Izbištu, a sekretar SK KPJ Vršca od 1930. godine. Marta 1932. izabran je za sekretara Okružnog komiteta KPJ za južni Banat.

U svojoj kući u Izbištu organizirao je malu ilegalnu partijsku štampariju, u kojoj je, februara 1933. štampan prvi broj „Lenjinista" (izašla tri broja), organa OK KPJ za južni Banat. Uvodnike i većinu članaka je sam pisao. Aprila 1933, štampariju je otkrila policija. Tada je Žarko osuđen od Suda za zaštitu države na 3 godine robije, koju je izdržavao u Sremskoj Mitrovici i Lepoglavi. Uz Mošu Pijade, Ivana Milutinovića i druge istaknute komuniste, Zrenjanin se borio za prava političkih osuđenika, učestvujući u štrajkovima glađu i drugim akcijama komunista.

Iz zatvora je pušten 6. aprila 1936. Odmah je nastavio politički rad, povezao se s komunistima u Beogradu i partijskom organizacijom u Vršcu. Jula 1936. ponovo je izabran za sekretara OK KPJ za južni Banat, a septembra iste godine izabran je u PK KPJ za Vojvodinu. Policija ga je često hapsila i proganjala. Do rata 1941. hapšen je 5 puta i mučen u policijskim zatvorima u Petrovgradu, beogradskoj Glavnjači i na Adi Ciganliji.

U godinama uoči rata pripada među najistaknutijim aktivistima KPJ. Pored organizacijskog partijskog rada, razvija agitaciju i propagandu. Napisao je mnoge tekstove o nacionalnim, agrarnim i drugim problemima. Stoga je u obnovljenom Privremenom rukovodstvu KPJ za Vojvodinu, krajem 1938, imenovan za sekretara, a u februaru 1939. za političkog sekretara PK KPJ za Vojvodinu, i na toj dužnosti ostao do smrti.

Juna 1939. učestvovao je na partijskom savetovanju rukovodećeg aktiva KPJ u Tacnu, ispod Šmarne Gore, u Sloveniji. Tokom 1939. obilazio je partijske organizacije u Vojvodini. Bio je član Inicijativnog odbora Stranke radnog naroda Vojvodine, jedan od autora "Platforme" u kojoj je istaknuto da će Vojvodina, u budućem uređenju Jugoslavije, biti „autonomna jedinica, s obzirom na svoju posebnu, ekonomsku, socijalnu i nacionalnu strukturu".

4. maja 1940. uhapšen je i mučen u zatvoru u Petrovgradu, iz koga je izišao tek 3. oktobra 1940. godine. Iako se nalazio na robiji, na 6. pokrajinskoj konferenciji KPJ za Vojvodinu, početkom septembra 1940, izabran je za sekretara PK i delegata za 5. zemaljsku konferenciju KPJ, na kojoj je izabran za člana CK KPJ.

U decembru 1940. pokreće i uređuje ilegalni partijski list "Istina", organ KPJ za Vojvodinu, u kome piše mnoge tekstove, a u januaru 1941. pokreće list "Trudbenik", odnosno, na mađarskom jeziku "A'delgozo" (Radnik). U vreme martovskih događaja, rukovodio je antifašističkim demonstracijama u Pančevu i Vršcu.

Učestvovao je na Majskom savjetovanju KPJ u Zagrebu, a zatim organizovao pripreme za oslobodilačku borbu u Vojvodini. U to vreme najviše radi u Banatu i inicijator je stvaranja partizanskih odreda i njihovih oružanih akcija u julu 1941. godine. Posle teških udaraca koje su organizacije KPJ u Banatu i Bačkoj pretrpele u leto i jesen 1941, radi na obnavljanju i konsolidaciji Partije, razrađujući taktiku borbe u skladu tamošnjim uslovima.

Gestapo je činio velike napore i organizovao brojne snage da uhvati "crvenog generala", kako su Zrenjanina nazivali. Početkom novembra 1942, Tito je pozvao Zrenjanina da iziđe na slobodnu teritoriju zapadne Bosne i prisustvuje Prvom zasedanju AVNOJ-a. Prilikom priprema za odlazak u Srem, i dalje u zapadnu Bosnu, Zrenjanin je prokazan Gestapu i ubijen je 4. novembra 1942. u selu Pavlišu, kod Vršca. Od 2. oktobra 1946. Petrovgrad nosi ime ovog revolucionara – Zrenjanin.

Za zasluge u organizovanju revolucionarnog radničkog pokreta i NOB u Vojvodini, Zrenjanin je, 5. decembra 1944, proglašen narodnim herojem.