Rodjen je 1913 u Cvrljanima kod Knina. Sa 17godina otisao je u Beograd da trazi posao.radio je kao nosac i fizicki radnik na gradjevinama. Tu je osjetio sistematsko izrabljivanje poslodavaca.

1934 godine prisao je radnickom pokretu, a onda i KPJ. Ucen je u internacionalistickom duhu. 1936. godine otisao je u Spaniju, gdje je pokazao izuzetnu hrabrost, boreci se u sastavu bataljona «Dimitrov». U Spaniji je ostao do posljednjih dana borbi, a onda se sa ostalim drugovima prebacio u jugoslavij u Jugoslaviju.  1941. godine uvrstio se u prvoborce dalmacije i Vrlike.  Svojom hrabroscu i iskustvom uspio je odvojiti srpsko stanovnistvo od samozvanih vodja, koji su pokusali zavaditim srpsko i hrvatsko stanovnistvo. Bio je clan sreskog komiteta KPH Sinj.  i organizovao je ustanak u Cetinskoj dolini. U martu 1942. godine postao je komesar Svilajske partitanske cete, a u maju komadant Cetinske cete. U junu komandira novoformiranim Srednjedalmatinskim odredom.

Na cesti Sinj – Livno borio se sa Talijanima. Tom prilikom spaljeno je 16,  aosteceno 7 kamiona. Zaplijenjena je veca kolicina naoruzanja i druge vojne opreme.

06. septembra 1942. godine formiran je I dal,atinska brigada u ciji sastav je usao Srednjedalmatinski odred. Marjan je postavljen za zamjenika a zatim za komadanta brigade. Vodi borbe sa ustasama i domobranima kod Sinja, a sa Talijanima  kod Duvna, Livna i Sinja. Posebno se istakao u borbama za  Jajce 24/25 novembra 1942. godine. Medju prvim borcima jurisao je na Cusinu koju je neprijatelj smatrao neosvojivom. Njemacka posada je davala otpor iz 42 bunkera. Poslije nekoliko jurisa osvojen je vrh Cusine. Tu je postavljen minobacac iz kog je otvorena vatra na grad  i tako omoguceno  njegovo oslobadjanje. Za uspjesno obavljen zadatak njegova brigada dobila je pohvalu od Vrhovnog komadanta. 04. decembra njegova brigada  dobila je zadatak na sprijeci nadiranje Nijemaca iz pravca Banja Luke ka Jajcu. Brigada je zauzela polozaj na padinama Cemernice. Sa 4 kurira  zbog izvidjanja na pravcu II bataljona prolazi kroz streljacki vod  i ulazi u selo Brvace gdje ga iznenadjuju njenacki mitraljezi. Tu je poginuo. 

Narodnim herojem proglasen je  20 decembra 1951. godine.

Rođen u 9. decembra 1887. godine u selu Klinci kod Valjeva. Potiče iz bogate patrijarhalne zajednice, gde se smatralo da je školovanje i učenje samo za gradsku djecu. Završio je osnovnu školu, a sam naučio latinicu i engleski jezik. Postao je najpismeniji i najnačitaniji seljak u Srbiji, jedan od najuzornijih Domaćina u svom kraju. 

Poslije dinastičke promjene 1903. godine kada pala dinastija Obrenović nastala su nemirna vremena sukoba i ratova. Poslije balkanskih ratova spremalo se za  I svjetski rat. 

Dragojlo Dudić poslije odsluženja vojnog roka 1909. godine bio u ratovima u kojima je bio bolničar, kaplar i narednik. Poslije povlačenja-prelaska srpske vojske preko Albanije 1915. godine i Solunskog fronta, trajno se opredjelio za ideje ljevice, socijalne i druge promjene. Tako je 1919. godine postao član Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunista). 

U svome selu je formirao partijsku organizaciju 1920. godine. Nekoliko puta je bio kandidat za narodnog poslanika (1923 i 1925). Bio je član Mjesnog komiteta KPJ za Valjevo i član Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju, od 1940. godine. 

Između I i II svjetskog rata sarađivao je u više listova i časopisa, uključujući "Politiku", "Radničke novine", "Rad", "Narodnu pravdu" i zbornik seljaka pisaca "Za plugom". 

Organizator je ustanka u zapadnoj Srbiji 1941. godine protiv okupatorske vojske nacističke Nemačke. U julu 1941. godine formirao je Kolubarsku partizansku četu,  zatim je postao komadant Valjevskog NOP odreda, u novembru 1941. izabran je za predsjednika Glavnog Narodnooslobodilačkog odbora Srbije. 

Poginuo u borbi s Nijemcima, 29. novembra 1941. godine, kod Mačkata na Zlatiboru. 

Za narodnog heroja proglašen je 14. decembra 1949. godine. 

Čitava Dragojlova porodica učestvovala je u Narodnooslobodilačkoj borbi. Sin Miloš, koji je umro 1943. godine od posljedica ranjavanja u Prijepoljskoj bici, proglašen je za narodnog heroja, kćerka Persa je stradala u logoru Aušvicu, a supruga Stanka i kćerka Zorka bile su zatočenice Banjičkog logora. 

 Dnevnik 1941 

Njegov "Dnevnik", koji je objavljen 1945. godine, predstavlja važno svjedočanstvo o prvim mjesecima ustanka u Srbiji. 

Ivo Andrić je o "Dnevniku 1941" Dragojla Dudića napisao:

"To je jedan od onih zapisa u čijem postanku književni planovi i ambicije nisu igrali nikakvu ulogu, a koji upravo zato imaju i za književnost ogromnu dokumentarnu vrijednost, i koji se, što je najčudnije, i sami uzdižu do neposrednog pravog književnog izraza".

 Vladimir Dedijer: 
"To je prava istorija odozdo, istorija koja se ne trudi da opiše događaje onako kako bi oni trebali da se odvijaju, već onako kako su se dešavali"

Narod je svojim borcima, svojoj vojsci široko otvorio srce. Ljudi, žene, omladinke shvataju borbu svoje braće, muževa i sinova kao svoju stvar i kad god je moguće pružaju ruku da pomognu, na razne načine, makar i skromnin doprinosima nastoje da učestvuju u borbu.
Naročitu ljubav narod je pokazivao prema ranjenim borcima. Topla briga jedinica boraca za svoje ranjene drugove prešla je i na narod.
Zavoje, lekove, hranu doturaju u partizanske jedinice, da bi tamo pomogli ranjenicima.
Vrlo često kolone žena i devojaka, sa ponudama, posećuju ranjene borce, otkidaju zalogaje od svojih usta i usta scoje dece i nose najbolje što se zateklo u kući ranjenicima i bolesnicima.
U drugim zimskim noćima pletu žene i omladinke čarape, prave zavoje. One su spremne da na svojim ramenima, satima i danima bez smene, nose ranjene borce u nosilima.
U zimu 1943. godine, zbog naglog prodora neprijatelja, hitno je trebalo evakuisati partizansku bolnicu iz Drežnice.
Ono malo bolničkog osoblja nije moglo samo svršiti taj posao. Pozvana je u pomoć omladina. Uskoro se pred bolnicom pojavila velika grupa od dve stotine devojaka iz Drežnice i brinjskih sela.
Sa pesmom su se prihvatile nosila i stavile ih na svoja još nejaka ramena.
Koračaju slabo obuvene devojačke noge po snegu, propadaju i s mukom se izvlače, ali ipak se kreću strmom stazom prema šumi, prema mestu gde će biti sklonjeni ranjeni borci.
Kolona se otegla, a omladinke se pod nosilima kližu, padaju. Ali na njihovim licima čita se ista misao:
     ''Pazite samo da se drug ne povredi!''
    Ceo dan nose devojke ranjenike uz strmu, lednu planinsu stazu. Već se spušta noć, a pokret se nastavlja.
Jedna drugarica pod nosilima pada u nesvest. Napor ju je savladao. Čim je došla k sebi moli da joj dozvole da se ponovo prihvati nosila.
Oko ponoći kratak odmor. Pažljivo su devojke spustile nosila i pokrile ranjenike, a zatim polegale po snegu.
I ponovo pokret. Na izranjavljena ramena stavljaju mahovinu i na njih i na nju nosila.
I tako su punih petnaest časova nosile devojke ranjene borce po zimi i dubokom snegu.